Experiment met paludicultuur

Paludicultuur is een concept waarbij natte gronden een productiefunctie kunnen houden, zonder te worden ontwaterd. In tegenstelling tot regulier beheer, waarbij landbouw- en bosgronden worden drooggelegd voor optimale productie, wordt hier juist geprobeerd om het water vast te houden in een sterk verdroogd landschap.

Deze manier van beheer draagt bij aan het terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen en bodemvorming in plaats van –afbraak. Bovendien ontstaan er kansen voor natuurontwikkeling; een win-win situatie.

Enkele jaren geleden heeft het Park besloten in te zetten op het ontwikkelen van natte natuur. Daarom is er onder andere op deze plek, langs de Kronkelweg, een kaalslag gemaakt. Deze plek is zeer geschikt om de natuur te vernatten, omdat de vernatting zich op deze plek al op natuurlijke wijze manifesteert, met als gevolg een teruglopende vitaliteit van aanwezige, daarvoor minder geschikte boomsoorten (voornamelijk fijnspar en Douglas).

Aansluitend aan de gerealiseerde open ruimte wordt een strook van ongeveer 50 meter fijnspar en Douglas (sterk verdampende soorten) gekapt, en de resterende ontwateringsmiddelen worden gedicht. Deze strook wordt vervolgens ingeplant met inheemse soorten die hoge grondwaterstanden goed kunnen verdragen, zoals witte els, ratelpopulier, berk, haagbeuk en boswilg. In de meer vochtige delen wordt vuilboom geplant, en in de natte kwelzijde gagel. Er wordt een poging gedaan een nat ecosysteem te creëren. De verwachting is dat deze soorten het effect van het project gaan vergroten.

De rasters worden nu geplaatst om te voorkomen dat het grofwild er bij kan komen. Zo krijgt de nieuwe aanplant een kans om ongestoord te groeien. Sommige rasters blijven wel 20 jaar staan.